ابوجعفر
کنیه حضرت مهدی (ع) است. روایت شده که برای حضرت، کنیه یازده امام از پدران و عم آن حضرت امام حسن مجتبی (ع) است.
شاید این جمعه بیاید ، شاید ...
+ نوشته شده در ۱۳۹۱/۱۰/۰۶ ساعت توسط Yousef
|
چرا امام حسین علیه السلام مانند برادرشان صلح نکردند؟
جانم به فدای دستان بریده اباالفضل (ع)
همیشه
اینگونه نیست كه جنگ و جهاد تأمین كننده مصالح عالیه اسلام و مسلمین باشد و
اینگونه نیست كه صلح راحت‌ترین روش برای مبارزه باشد. چه بسا تحمل شهادت
آسانتر از پذیرفتن صلح باشد. امّا از آنجا كه تمام ائمه تنها به فكر نجات
اسلام و مسلمین بودند، حاضر شدند بزرگترین مصائب و سختی‌ها را تحمل كنند یا
در قالب صلح و یا در قالب جنگ، امامان همگی مظهر تقوی و روش هستند، تقوی
در همگی‌شان مشترك و روش در تمامی‌شان متفاوت است.
روش امام علی ـ علیه السّلام ـ در دو مرحله: سكوت و خروش راهگشای امت می‌گردد. شیوه امام حسن ـ علیه السّلام ـ در مرحله اول روش پدر و راه حسین ـ علیه السّلام ـ در مرحله دوم آن شكل می‌گیرد.
علی بی‌سكوت، خروش و شهادتی هشداردهنده و حیات‌بخش نمی‌داشت، فریاد و جانفشانی حسین ـ علیه السّلام ـ نیز بدون صلح برادر، این چنین در تاریخ به ثبت نمی‌رسید.[1]
بی‌شك اگر صلح امام حسن ـ علیه السّلام ـ نبود، قیام امام حسین ـ علیه السّلام ـ به ثمر نمی‌نشست و اگر شرط امام حسن با معاویه در عدم تعیین جانشین نبود، امام حسین دستاویزی برای قیام علیه بنی‌امیه پیدا نمی‌كرد.
در آیین اسلام تنها قانون واحدی به نام جنگ و جهاد وجود ندارد، بلكه در كنار جنگ و جهاد قانون دیگری به نام صلح وجود دارد، یعنی همانگونه كه پیامبر اكرم ـ صلّی الله علیه و آله ـ در صدر اسلام دربرخی مواقع برای پیشبرد اهداف اسلامی خود دستور به جنگ و جهاد می‌داد (جنگ خندق، خیبر، احد و ...) در شرایطی نیز شیوه جنگ و جهاد را در پیروزی اسلام مؤثر نمی‌دید. لذابا دشمنان قرارداد و پیمان صلح منعقد میكرد و موقتاً از دست زدن به جنگ و جهاد خودداری می‌نمود (پیمان بنی اشجع، بنی‌ضمره). امام حسن مجتبی در پاسخ شخصی كه به صلح آن حضرت با معاویه اعتراض داشت، به پیمانهای صلح پیامبر اسلام استناد نموده و فرمود به همان دلیلی كه پیامبر با آن قبائل پیمان بست، من نیز با معاویه قرار داد آتش بس منعقد ساختم.[2]
روش امام علی ـ علیه السّلام ـ در دو مرحله: سكوت و خروش راهگشای امت می‌گردد. شیوه امام حسن ـ علیه السّلام ـ در مرحله اول روش پدر و راه حسین ـ علیه السّلام ـ در مرحله دوم آن شكل می‌گیرد.
علی بی‌سكوت، خروش و شهادتی هشداردهنده و حیات‌بخش نمی‌داشت، فریاد و جانفشانی حسین ـ علیه السّلام ـ نیز بدون صلح برادر، این چنین در تاریخ به ثبت نمی‌رسید.[1]
بی‌شك اگر صلح امام حسن ـ علیه السّلام ـ نبود، قیام امام حسین ـ علیه السّلام ـ به ثمر نمی‌نشست و اگر شرط امام حسن با معاویه در عدم تعیین جانشین نبود، امام حسین دستاویزی برای قیام علیه بنی‌امیه پیدا نمی‌كرد.
در آیین اسلام تنها قانون واحدی به نام جنگ و جهاد وجود ندارد، بلكه در كنار جنگ و جهاد قانون دیگری به نام صلح وجود دارد، یعنی همانگونه كه پیامبر اكرم ـ صلّی الله علیه و آله ـ در صدر اسلام دربرخی مواقع برای پیشبرد اهداف اسلامی خود دستور به جنگ و جهاد می‌داد (جنگ خندق، خیبر، احد و ...) در شرایطی نیز شیوه جنگ و جهاد را در پیروزی اسلام مؤثر نمی‌دید. لذابا دشمنان قرارداد و پیمان صلح منعقد میكرد و موقتاً از دست زدن به جنگ و جهاد خودداری می‌نمود (پیمان بنی اشجع، بنی‌ضمره). امام حسن مجتبی در پاسخ شخصی كه به صلح آن حضرت با معاویه اعتراض داشت، به پیمانهای صلح پیامبر اسلام استناد نموده و فرمود به همان دلیلی كه پیامبر با آن قبائل پیمان بست، من نیز با معاویه قرار داد آتش بس منعقد ساختم.[2]
منبع: راسخون
شاید این جمعه بیاید ، شاید ...
+ نوشته شده در ۱۳۹۱/۰۸/۳۰ ساعت توسط Yousef
|
تجلی قرآن در کربلا
جانم به فدای سه ساله ی امام حسین (ع)
بررسی آیات مربوط به امام حسین (ع) در قرآن و جایگاه قرآن در حرکت ایشان از مدینه تا کربلا
قرآن کریم یگانه شاهراه رستگاری انسان و رسیدن به سعادت است. جز در پرتو نورانی آیات کتاب خدا راه گریزی از جهل، گمراهی و غفلت نیست. اهل بیت پیامبر (ص) پرچمداران هدایت و در حقیقت ترجمان راستین قرآن و فصل الخطاب بوده و همچون قرآن، تنها راه هدایت و تمثل صراط مستقیمند. قرآن و عترت در واقع یک حقیقتند و هر یک تبلور تمام عیار موهبت، رحمت و هدایت آسمانی اند؛ حقیقتی جاویدان که یکی بدون دیگری نمی تواند تفسیر و تبیین شود. به هر کدام که رجوع شود و در آن تعمق و تفکر گردد، تو را به سوی دیگری می خواند. در ژرفای قرآن به حضور اهل بیت (علیهم السلام) می رسی و با دقت و توجه در سیطره نظری و عملی اهل بیت (علیهم السلام) به محتوا و مفهوم آیه های قرآن رهنمون می شوی. در این میان نور هدایت حسین بن علی (ع) فروزان تر و آتش عشق او پر نفوذتر و تأثیرگذارتر است و این چیزی جز اراده حق نیست که حسین (ع) چراغ هدایت و کشتی نجات بشریت از اول تا به ابد باشد. تأمل و تدبر در آیات قرآن در حقیقت به شناخت و آگاهی از امام (ع) نیز منجر می شود و این بدان معناست که هر یک از ثقلین به مثابه میزان و معیار، صحت و سقم دیگری را حکایت می کند. در این نوشتار ابتدا به آیاتی از قرآن که درباره اهل بیت (علیهم السلام) و امام حسین (ع) است اشاره و سپس به همراهی و همگامی قرآن در طول مسیر حرکت امام (ع) از مدینه تا کربلا پرداخته می شود.
آیات فراوانی درباره امام حسین (ع) وجود دارد که از نگاه مفسرین بعضی آیات مستقیماً درباره حضرت است؛ برخی در شأن یا تطبیق بر امام حسین (ع) می باشد و بعضی نیز بر اهل بیت (علیهم السلام) و به تبع آنان امام حسین (ع) دلالت می کند.
آیه مباهله: هرگاه بعد از علم و دانشی که (درباره مسیح) به تو رسید، کسانی با تو به محاجه و ستیزه برخیزند به آنها بگو پیامبر، ما فرزندان خود را دعوت می کنیم شما هم فرزندانتان را، ما زنان خویش را دعوت می کنیم شما نیز زنانتان را، ما از نفوس خود دعوت می کنیم شما هم از نفوس خود. آنگاه مباهله کنیم؛ و لعنت خدا را بر دروغگویان قرار دهیم. (1)
قرآن کریم یگانه شاهراه رستگاری انسان و رسیدن به سعادت است. جز در پرتو نورانی آیات کتاب خدا راه گریزی از جهل، گمراهی و غفلت نیست. اهل بیت پیامبر (ص) پرچمداران هدایت و در حقیقت ترجمان راستین قرآن و فصل الخطاب بوده و همچون قرآن، تنها راه هدایت و تمثل صراط مستقیمند. قرآن و عترت در واقع یک حقیقتند و هر یک تبلور تمام عیار موهبت، رحمت و هدایت آسمانی اند؛ حقیقتی جاویدان که یکی بدون دیگری نمی تواند تفسیر و تبیین شود. به هر کدام که رجوع شود و در آن تعمق و تفکر گردد، تو را به سوی دیگری می خواند. در ژرفای قرآن به حضور اهل بیت (علیهم السلام) می رسی و با دقت و توجه در سیطره نظری و عملی اهل بیت (علیهم السلام) به محتوا و مفهوم آیه های قرآن رهنمون می شوی. در این میان نور هدایت حسین بن علی (ع) فروزان تر و آتش عشق او پر نفوذتر و تأثیرگذارتر است و این چیزی جز اراده حق نیست که حسین (ع) چراغ هدایت و کشتی نجات بشریت از اول تا به ابد باشد. تأمل و تدبر در آیات قرآن در حقیقت به شناخت و آگاهی از امام (ع) نیز منجر می شود و این بدان معناست که هر یک از ثقلین به مثابه میزان و معیار، صحت و سقم دیگری را حکایت می کند. در این نوشتار ابتدا به آیاتی از قرآن که درباره اهل بیت (علیهم السلام) و امام حسین (ع) است اشاره و سپس به همراهی و همگامی قرآن در طول مسیر حرکت امام (ع) از مدینه تا کربلا پرداخته می شود.
آیات فراوانی درباره امام حسین (ع) وجود دارد که از نگاه مفسرین بعضی آیات مستقیماً درباره حضرت است؛ برخی در شأن یا تطبیق بر امام حسین (ع) می باشد و بعضی نیز بر اهل بیت (علیهم السلام) و به تبع آنان امام حسین (ع) دلالت می کند.
آیه مباهله: هرگاه بعد از علم و دانشی که (درباره مسیح) به تو رسید، کسانی با تو به محاجه و ستیزه برخیزند به آنها بگو پیامبر، ما فرزندان خود را دعوت می کنیم شما هم فرزندانتان را، ما زنان خویش را دعوت می کنیم شما نیز زنانتان را، ما از نفوس خود دعوت می کنیم شما هم از نفوس خود. آنگاه مباهله کنیم؛ و لعنت خدا را بر دروغگویان قرار دهیم. (1)
منبع: نشریه همشهری
شاید این جمعه بیاید ، شاید ...
شاید این جمعه بیاید ، شاید ...
+ نوشته شده در ۱۳۹۱/۰۸/۲۷ ساعت توسط Yousef
|
ابن الحسین
احادیث بسیاری در باب نَسَب امام مهدی (عج) وارد شده است كه مشخص می گردد ایشان قطعا از نسل امام حسین (ع) و نهمین فرزند وی است. شیعه معتقد است كه حضرت مهدی (عج) متولد شده، نامش م.ح.م.د است، فرزند امام حسن عسكری (ع) و نهمین فرزند از نسل امام حسین (ع) است .
سلمان فارسی گفت:«بر نبی اكرم (ص) داخل شدم و حسین (ع) را بر ران رسول خدا یافتم، در حالی كه حضرت چشمان و دهان او را می بوسید، می فرمود:
«تو سرور، پسر سرور، و امام، پسرِ امامی، تو پدرِ امامانی، تو حجت و پدر نُه حجت خدایی كه از نسل تو هستند و نهمین نفر آنها ، قائم خواهد بود.»
ابو بصیر از امام باقر (ع) روایت میكند كه : « نُه امام پس از حسین بن علی (ع) وجود دارند كه نهمین آنها قائم شان خواهد بود.» رسول اكرم (ص) در آخرین روزهای زندگی، با دست مبارك به شانه ی امام حسین (ع) زد و خطاب به حضرت زهرا (س) فرمود:
«مهدی امت از نسل اوست. دنیا سپری نمی شود، جز اینكه مردی از اولاد حسین (ع) به پا خیزد و جهان را پر از عدل كند، چنان كه پر از ظلم و ستم شده باشد.»
و در حالی كه با دست مباركشان به سوی امام حسن (ع) و امام حسین (ع) اشاره میكرد ، فرمودند :
« مهدی امت از آنهاست.»
نظر به این كه مادر امام باقر (ع)، دختر امام حسن مجتبی (ع) است، از این رهگذر امامان بعدی حسنی و حسینی هستند و حضرت مهدی (ع) نوه ی پسری امام حسین (ع) و نوه ی دختری امام حسن مجتبی (ع) است .
شاید این جمعه بیاید ، شاید ...
+ نوشته شده در ۱۳۹۱/۰۶/۰۱ ساعت توسط Yousef
|
پرسش و پاسخ مهدوی _ 17
آیا امام زمان (عج) هنگام ظهور با شخصی یا قومی بیعت می كنند ؟
حضرت مهدی موعود (عج) پیش از رسیدن وقت ظهور و مأمور شدن به قیام ، ناچار نمی شود كه مانند پدران بزرگوارش از راه تقیه با خلفای وقت بیعت كند .
امام حسن (ع) می فرماید :
« إن اللهَ عَزَّوَجَلَّ یُخْفی وِلادَتَهُ و یُغَیِّبُ شَخصَهُ ، لئَلاّیَکوُنَ لأحَدٍ فی عُنُقِهِ بَیْعَةٌ إذا خَرَج »
خدای تبارك و تعالی ولادت او را مخفی میكند و شخص او را از دیده ها پنهان می سازد تا هنگامی كه ظهور می كند ، در گردن او بیعت با كسی نباشد .
شاید این جمعه بیاید ، شاید ...
+ نوشته شده در ۱۳۹۰/۰۶/۲۲ ساعت توسط Yousef
|
ولادت امام حسن مجتبی (علیه السلام)
تا خدا هست و خدایی می کند
مجتبی مشکل گشایی می کندشاید این جمعه بیاید ، شاید ...
+ نوشته شده در ۱۳۹۰/۰۵/۲۴ ساعت توسط Yousef
|
بہ نا۾ خداوند بخشنده ے بخشایشگر