قیام فقط برای قائم آل محمد (ص) نه برای دیگر ائمه ؟! + پوستر
برای مشاهده در اندازه ی واقعی ، بر روی تصویر كلیك نمائید
همانطور که همه می دانیم در خطبه دوم نماز جمعه، روایت است بهمراه سپاس و ستایش خداوند، بر پیغمبر و امامان (ع) دورد و سلام فرستاده و یک به یک نام ایشان را بر زبان جاری می کنیم. لذا طبق روایت ذیـل، هنگامی کـه بـه نـام مقـدس حضــرت بقیه الله (عــــج) یعنی قـائم آل محمد (ص) میرسیم، از جا برخواسته و احترام می کنیم:
• از محضر مبارک امام صادق (ع) پرسش میشود:
چرا وقتی اسم حضرت مهدی (عج) با قائم آل محمد (ص) برده می شود شیعیان می ایستند ؟
امام صادق (ع) فرمودند:
زیرا غیبت ایشان طولانی است و چون رأفت امام به کسانی که دوستش دارند زیاد است، هرکس او را به این لقب که اشاره به دولت ایشان دارد و حسرت بر غربت ایشان را می‌رساند یاد کند، امام به او نظر می کند و از جمله چیز‌هایی که نشان تعظیم است، برخاستن بنده هنگام نگاه کردن مولا به او است.
• حضور امام رضا (ع) در خراسان کلمه «قائم» ذکر شد، حضرت برخاست و دستش را بر سر نهاد و فرمود:
«اللهم عجل فرجه و سهل مخرجه» خداوندا! بر فرجش شتاب کن، و راه ظهور و نهضتش را آسان گردان.»
• آیت الله سید محمود طالقانی (ره) می گوید:
«این دستور قیام،
شاید (فقط) برای احترام نباشد، و الا باید برای خدا و رسول و اولیای مکرم
دیگر هم به قیام احترام کرد، بلکه دستور آمادگی و فراهم کردن مقدمات نهضت
جهانی و در صف ایستادن برای پشتیبانی این حقیقت است... این همه فشار و
مصیبت، از آغاز حکومت دودمان دنائت و رذالت اموی، تا جنگهای صلیبی و حمله
مغول و اختناق و تعدیلهای دولتهای استعماری، بر سر هر ملتی وارد می آمد،
خاکسترش هم به باد فنا رفته بود؛ لیکن دینی که پیشوایان حق آن دستور می
دهند که چون اسم صریح «قائم» مؤسس دولت حقه اسلام برده می شود، به پا
بایستید و آمادگی خود را برای انجام تمام دستورات اعلام کنید، و خود را
همیشه نیرومند و مقتدر نشان دهید، هیچ وقت نخواهد مرد.»
• حتی در جایی دیگر آورده شده است :البته می توان گفت در بعضی شرایط واجب می باشد. مثل اینکه این لقب یا القاب
دیگر حضرت در مجلس یاد شود، آنگاه همه اهل مجلس به احترام آن به پا خیزند.
در این حال اگر کسی از اهل مجلس بدون عذر از جای خود برنخیزد، این
برنخاستن توهین و هتک حرمت آن حضرت خواهد بود، و بدیهی است این عمل حرام می
باشد.
حال این سوال پیش می آید:
چرا به غلط برخی افراد در زمان ایراد خطبه دوم نماز جمعه و هنگام بردن نام ائمه اطهار (ع)، از همان ابتدا قیام می کنند ؟
لذا لازم دیدم حتما در این مورد اول به خودم و سپس به شما بزرگواران اطلاع رسانی کنم که این کار ما دقیقا خلاف آن چیزیست که در سنت و در دین ما آمده است .
برای درک بهتر این موضوع بعد از بیان روایات متعدد می توان به این مطلب اشاره کنم که خودمان را اگر بگذاریم جای فردی که نه مسلمان نیست و در جایی آنطرف کره زمین ما را از طریق گیرنده می بینند، چه چیزی پیش خودش فکر می کند، چون در این قیام ما نه اتحادی می بیند و نه دلیل خاصی را می یابد!.
ما هم مانند یک لشکر شکست خورده از ابتدا تا زمانی که نام مبارک قائم آل محمد (ص) یکی یکی از جا بر میخیزیم و به تعبیری خدایی نکرده خستگی در می آوریم یا به این طرف و آنطرف نگاه میکنیم. ان شاءالله عرض بنده حقیر را آنگونه که مد نظرم هست برداشت نمائید.
دیگر لازم به گفتن این سخن نیست که ایستادن و احترام کردن برای امام زمان (عج) فقط نیست و ما در هر زمانی از تاریخ که بودیم به امام و مولایمان در آن عصر احترام میکنیم، حتی اگر جانمان را هم فدا کنیم کاری نکرده ایم. ولی طبق روایات و احادیث این ویژگی در هر حال حاضر و از زمانی که این نام مبارک برای امام زمان (عج) منظور گردیده است، می بایست فقط زمان شنیدن این نام تمام قد قیام کنیم و به احترام دست به سینه یا دست (راست) بر سر بگذاریم.
و همچنین در روایت دیگر علت نامیدن حضرت به این نام چنین آمده است:
عَنِ الصَّقْرِ بْنِ أَبِی دُلَفَ قَالَ: سَمِعْتُ أَبَا جَعْفَرٍ مُحَمَّدَ بْنَ عَلِیٍّ الرِّضَا (ع) یَقُولُ: إِنَّ مِنْ بَعْدِ الْحَسَنِ ابْنَهُ الْقَائِمَ بِالْحَقِّ الْمُنْتَظَرَ. فَقُلْتُ لَهُ: یَا ابْنَ رَسُولِ اللهِ ، لِمَ سُمِّیَ الْقَائِمَ؟ قَالَ: لِأَنَّهُ یَقُومُ بَعْدَ مَوْتِ ذِكْرِهِ ، وَ ارْتِدَادِ أَكْثَرِ الْقَائِلِینَ بِإِمَامَتِه.
صقر بن أبی دلف گفت: از حضرت جواد (ع) شنیدم كه می فرمود: امام از جانب خداوند ، پس از حسن(یعنی حضرت عسکری (ع)) ، فرزندش قائم به حقّ ، و آن شخصی است که مورد انتظار می باشد. عرض کردم: ای فرزند رسول خدا، چرا او را قائم میگویند؟ فرمود: زیرا او پس از آنكه یادش از بین رفته است و اكثر معتقدین به امامتش مرتدّ شده اند ، قیام میكند.
مصحف روی تـو و چشـم گنهکار من
از چه منم عار تو ؟ از چه تویی یار من ؟
گر بپسندی مـرا نــاز بـه عالـم کنـم
ور بفـروشی مــرا کیست خریـدار من ؟
نخلــه ی خشکیــده‌ام بــار نــدارم ولی
شکر، خـدا را که شد کوه غمت بار من
بہ نا۾ خداوند بخشنده ے بخشایشگر